Nieuws

De Helix kan weer verder groeien

Trots, blij en ook een beetje opgelucht. Dat zijn ze bij IKC De Helix in nieuwbouwwijk De Draai. Eindelijk kunnen alle kinderen in hetzelfde gebouw worden ondergebracht. Maandag 19 oktober werd het nieuwe gedeelte – de tweede én derde fase tegelijk – opgeleverd, waardoor De Helix er ineens vier nieuwe schoollokalen en vier opvangruimtes bij kreeg. “De afgelopen tijd hebben maar liefst vijf groepen extern gezeten, in bijgebouwen tegenover de school en naast het Han Fortmann College”, vertelt directeur Marlies Vredenburg. “Maar onze school groeit, net als de wijk, gestaag door. Dus zei ik bij de oplevering met een grote glimlach tegen de bouwers, architecten en gemeente dat we volgend voorjaar waarschijnlijk weer samen aan de slag kunnen!”We kunnen gelukkig nog verder groeien Voor Vredenburg was het de vijfde verhuizing in de vijf jaar dat haar school nu bestaat, want De Helix blijft maar uit zijn jasje groeien. “Geen jaar is nog hetzelfde geweest. We moeten constant schakelen en creatief denken. Niet zo vreemd natuurlijk, in een wijk die steeds verder uitbreidt. Gelukkig hebben we een gedreven team van leraren en pedagogische medewerkers die zich flexibel opstellen en meedenken over oplossingen. We kunnen nu eventjes op adem komen, maar het ziet ernaar uit dat we in januari een vierde kleutergroep gaan starten en dan zit het enige lokaal dat nu nog vrij is ook alweer vol. In het voorjaar starten we dan waarschijnlijk al met de voorbereiding op de vierde fase, waarbij weer vier nieuwe lokalen gebouwd gaan worden. Het mooie is: die ruimte is er gewoon. We kúnnen nog verder groeien. Dus ouders kunnen gerust hun kind(eren) bij ons inschrijven, ook als ze nog heel klein zijn. Dan kunnen we er rekening mee houden.” Spelen tussen dozen Onder de paraplu van Allente ontwikkelt De Helix zich tot een Integraal Kindcentrum (IKC), waar basisonderwijs, kinderdagverblijf, buitenschoolse – en peuteropvang zijn samengevoegd. Een plek met een doorgaande leerlijn waar kinderen van nul tot twaalf jaar komen om te leren, te spelen, zich te ontwikkelen en elkaar te ontmoeten. “De school en de opvang zijn geen twee aparte werelden, maar nauw verbonden met elkaar”, benadrukt Nora Wellen, coördinator opvang bij Allente. Dankzij de samenwerking is er meer geld beschikbaar voor De Helix om te kunnen blijven uitbreiden, op twee fronten tegelijk. Voor de opvang was de verhuizing nog een hele klus, want anders dan de basisschool gaat de opvang tijdens de vakanties gewoon door. Nora: “Vier nieuwe lokalen erbij is natuurlijk geweldig, maar het was wel nog even puzzelen over wat er wanneer verhuisd zou worden omdat de opvang niet dicht kan. Gelukkig vonden de bso-kinderen het niet erg om de eerste middag tussen de dozen te spelen.” Lustrum IKC De Helix had dit jaar graag stilgestaan bij zijn eerste lustrum, maar corona gooit roet in het eten. Ook de samenwerking met de ‘buren’ van Esdégé-Reigersdaal staat noodgedwongen even op een laag pitje, maar dat wordt te zijner tijd weer opgepakt. “We hebben gelukkig het hele schooljaar nog om een feest te plannen”, aldus Marlies. “We hopen een goed moment te kunnen vinden in het voorjaar of de zomer, zodat we naar buiten kunnen. Wel heeft onze muziekdocent al een Helix-lied geschreven, die door de groepen geoefend wordt. En vrijdag 13 november nemen we een bijzonder filmpje op voor de ouders, dat binnenkort gelanceerd wordt. Zo kunnen zij ondanks de coronamaatregelen tóch even bij ons binnen kijken.” Benieuwd geworden naar de Helix? Kijk eens op www.obs-dehelix.nl of maak een afspraak voor een rondleiding via 072-5714458 (onderwijs) of 0226-320208 (opvang).

Juf Ingrid al 45 jaar helemaal op haar plek tussen de kleuters

Juf Ingrid heeft zoveel verhalen verzameld in die 45 jaar als leerkracht dat ze er wel een boek over kan schrijven. Zoveel kinderen heeft ze in de klas gehad, inmiddels hele gezinnen en verschillende generaties. Veranderingen die in die jaren zijn doorgevoerd, terwijl diezelfde veranderingen later gewoon weer een keer terugkwamen. “Behalve lesgeven in coronatijd, die hadden we nog niet gehad.” Ingrid van Gelderen is van de oude stempel. Zij heeft nog de KLOS gedaan, de opleiding die specifiek opleidde tot kleuterleidster oftewel leerkracht aan 4-5(6) jarigen. “Dat was een gedegen opleiding waarin we leerden om rekening te houden met de belevingswereld van deze leeftijd, en hoe om te gaan met de soms grote verschillen die er nog zijn tussen kleuters, zowel qua niveau als op sociaal emotioneel gebied. Bij deze leeftijd zie je heel erg dat kinderen of al heel ver zijn in sociale ontwikkeling en heel goed samen kunnen spelen, terwijl anderen weer al kunnen lezen of zelfstandig een werkje doen. Ik vind dat fascinerend, altijd al gevonden en zou niets anders willen zijn dan kleuterjuf. Het is een heerlijk beroep.” Kloet en Kroosduiker Ze startte ooit op De Basseroet, toen alle kernen nog een aparte kleuterschool hadden. Daarna werkte juf Ingrid op De Kloet en De Kroosduiker. Toen de nieuwsbouw zijn intrede deed in Noord-Scharwoude en er een grote school werd gebouwd, werd ze overgeplaatst naar De Wijde Veert. En daar werkt ze vandaag nog steeds. Altijd als kleuterjuf. Ze maakte ooit een uitstapje naar groep 3/4, maar vond dat al snel te schools. “Dan moesten de kinderen bepaalde vaardigheden onder de knie krijgen voor de kerstvakantie, met de nadruk op moeten. Zitten op je billen, stil zijn en zo zelfstandig mogelijk met het werkboekje aan de slag waren belangrijkere vaardigheden dan ontdekkend leren. Terwijl ik zo graag met ze naar buiten ga, ze dingen leer door te ontdekken, te laten ervaren.” Andersom heeft ze absoluut begrip voor leerkrachten die nooit voor groep 1/2 zouden willen staan en al vlekken in hun nek krijgen bij de gedachte aan dertig gillende, rennende kleuters met snottebellen, woede aanvallen en op zijn tijd een ‘ongelukje’. “Tja, het is een roeping”, zegt Ingrid blij. En voorlopig blijft ze dit ook gewoon volhouden, tot aan haar pensioen, over een jaar of drie. “Ik denk dat juist mensen van mijn leeftijd goede kleuterleerkrachten zijn. Ten eerste was het in mijn tijd niet nog niet voor alle vrouwen weggelegd om na je trouwen door te blijven werken, dus als je die kans kreeg, dan ging je ervoor. Ten tweede was de KLOS een uitstekende basis en moest je, voordat je ergens op een school werd aangenomen, eerst proeflessen geven. Ook heb je op mijn leeftijd meestal zelf de drukste jaren gehad in je eigen gezin en ken je je pappenheimers wel. Ik moet vaker lachen om de fratsen van kinderen, dan dat ik boos word of mijn geduld verlies.” Prestatiedruk Een goede leerkracht is volgens Ingrid iemand die goed kijkt naar het kind. Zeker in een tijd dat alles van overheidshalve steeds prestatiegerichter wordt en er ook al in het kleuteronderwijs getoetst en methodisch moet worden gewerkt. Er melden zich steeds vaker leerkrachten op leeftijd ziek, of die er zelfs voor kiezen om te stoppen met lesgeven. “Ik begrijp dat wel. De kunst is om je eigen koers te blijven varen. Ondanks alle reorganisaties en samenvoegingen van scholen die ik heb meegemaakt, bleven kinderen gewoon kinderen. Elk kind is te vangen, maar bij sommige moet je creatiever zijn dan bij de andere. En uiteindelijk gaan ze aan het einde van de rit allemaal van groep 8 naar het voortgezet onderwijs.” Fancy Fair Ze wil absoluut niet beweren dat vroeger alles beter was. “Maar er kon wel veel meer. Als we zin hadden in een Fancy Fair? We trommelden een aantal moeders op en organiseerden in no time een Fancy Fair, compleet met Rad van fortuin, muziek en limonadeverkoop. Was het mooi weer? Hup, allemaal naar buiten en daar een tekenles geven. Was het slecht weer, dan hebben we gewoon lekker lang expressiemiddag. Daar is nu te weinig tijd voor, zowel bij de leerkrachten als bij hulpouders. Zonde, want juist door te doen en te ontdekken leren kinderen, niet alleen door met hun neus in de boeken te zitten.” Ingrid geeft een voorbeeld van hoe ze allergie voor lezen aanpakte in groep 3/4. “Dat waren vaak jongens die veel energie hadden, meer in hun lijf zaten dan in hun hoofd, en praktisch ingesteld waren in plaats van theoretisch. Als iets moet is het bij voorbaat vervelend, dus als je moet lezen wordt het nooit je hobby. Ik probeerde dan die kinderen te vangen door een boek te zoeken dat bij hun interesse paste. Brandweerwagens, crossmotoren of dino’s; over elk onderwerp is iets te lezen. Of ik pakte de Okki erbij, korte teksten maar wel over hun belevingswereld. Dan was het opeens helemaal niet zo erg, dat lezen.” Probleemgevallen Het heeft volgens haar allemaal te maken met een beetje begrip. “Dat geldt ook voor de zogenaamde probleemgevallen. Geen kind is erop uit om irritant te zijn, of vervelend. Er zit altijd iets achter. Dat kan een probleem thuis zijn, maar ook een probleem op school. Of het voelt zich gewoon niet fijn op school. Ik had zelf ook zo’n kind hoor. Die voerde geen reet uit op school en er was altijd wat. Moest ik weer komen praten. En dát terwijl zijn moeder leerkracht is, haha. Tegenwoordig doet hij een studie HBO naast zijn werk en moet hij dubbel aan de slag. Dat kwartje is wel gevallen hoor.” Communiceren Communiceren met de ouders is erg belangrijk, zeker nu veel ouders werken en kinderen na school vaak ook nog naar de opvang gaan. “Dan kan een ervaring van de ouders soms totaal anders zijn dan die van school. Ik wil een team vormen met de ouders, die met elkaar het beste wil voor het kind.” Communiceren met kleuters is een ander vak. “Tijdens het bespreken van een thema, een vraaggesprek of voorlezen is er altijd wel een kind dat achterstevoren op zijn stoeltje zit, of met zijn gedachten héél ergens anders lijkt te zijn. Als ik daarna ga zitten legoën met zo’n kind, of we spelen samen winkeltje in de poppenhoek, dan komt opeens de hele essentie van eerder die ochtend terug hoor.” Wakker liggen Haar werk is geen dag hetzelfde en daarom houdt ze van dit vak. “Jarenlang heb ik fulltime gewerkt, dan nam ik mijn werk letterlijk mee naar huis. Ik voelde me heel verantwoordelijk voor ‘mijn’ kinderen. Als een kind van school ging, of als ik wist dat het thuis niet goed ging, kon ik er van wakker liggen. Ik heb staan janken toen een buitenlands meisje weer terug naar het moederland ging omdat de relatie van haar ouders was mislukt. Terwijl zij het hartstikke goed deed op school en hier zo op haar plek was. Die heftige emoties zijn minder geworden nu ik nog twee dagen werk, dat bevalt eigenlijk heel goed. Toch ben ik wel altijd met mijn werk bezig. Loop ik met de hond dan neem ik onderweg alle dennenappels en kastanjes mee, om mee te knutselen. Ben ik bij de Kringloop, dan kom ik met armen vol ‘leuks’ naar buiten, voor in de klas. Ik blijf het doen zo lang het mag. En zo lang de kinderen mij leuk vinden natuurlijk!”

Jordy blijft vechten tegen kanker

Jordy Onkenhout is nu 25 jaar oud, maar heeft al een hele geschiedenis achter de rug. Hij was vanaf kinds af aan al verzot op voetbal. Al op jonge leeftijd werd zijn talent ontdekt en kon Jordy op hoog niveau voetballen in Engeland, waar hij bij twee clubs stage gelopen heeft. Een droom kwam uit en hij had een grote fanclub. Totdat hij op 18-jarige leeftijd een knobbel in zijn nek vindt en zijn mooie leventje instort.  Bij Jordy wordt lymfeklierkanker geconstateerd en hij wordt meteen behandeld. Helaas laat de ziekte Jordy niet met rust en heeft hij daarna nog twee keer kanker gekregen. In totaal heeft hij zestig chemo’s gehad, twintig bestralingen en één stamceltransplantatie waarbij hij een maand in quarantaine moest in het ziekenhuis. De droom als profvoetballer viel in duigen, maar Jordy kon zich al snel na de diagnose herpakken en besloot te strijd aan te gaan. Hoe mooi ook dat een vaste kern vrienden hem er doorheen heeft geholpen door ook de hoofden kaal te scheren en hem bij iedere chemo hem steunde tot hij te ziek was voor bezoek. Een heftige periode, waarin hij veel heeft meegemaakt, waaronder het verlies van medepatiënten. Foundation Na drie jaar van behandelingen is Jordy schoon verklaard en toch is hij nog niet klaar met de ziekte. Waarom niet? Jordy: “Toen ik voor de tweede keer ziek werd, heeft mijn jeugdtrainer met een voetbalschool de JoJo Foundation opgericht. Deze stichting zamelt geld in voor mensen met kanker en in bijzonder voor kinderen en jongeren. Daar komt de naam ook vandaan: Jo van Jordy en Jo van jongeren. En al het geld gaat ook naar de Foundation. De mensen bij de stichting doen alles echt vrijwillig, ook in tijd en reiskosten.” Comfortkamer De foundation organiseert verschillende acties om geld op te halen. Door zijn contacten in de voetbalwereld regelt Jordy bijvoorbeeld shirts van bekende voetballers die geveild worden, of wordt een voetbalclinic met de voetbalschool geregeld. Door de opbrengsten van de Foundation kan in het Spaarne ziekenhuis in Hoofddorp binnenkort een comfortkamer geopend worden. Jordy licht toe: “Tijdens mijn quarantainetijd heb ik ook een maand lang in zo’n soort huiskamer kunnen verblijven. Dat maakt het allemaal een stuk draaglijker. Zo’n kamer kost echter € 40.000,-, maar met geld van de foundation hebben we nog een extra kamer kunnen realiseren. Tevens hebben we onlangs speciale tv’s voor de comfortkamers gekocht, want niet iedere tv is geschikt tijdens de behandeling.” Dat de inspanningen gewaardeerd worden door de inwoners van de regio blijkt wel uit het feit dat Jordy twee jaar geleden ‘Haarlemmermeerder van het jaar’ is geworden, toen hij samen met de burgemeester in de race was. Jordy draagt deze titel nog steeds, omdat daarna geen verkiezingen meer zijn geweest. Regiocoördinator Toen hij ziek werd gooide Jordy zijn plannen drastisch om en startte een opleiding sport en beweging. Na de afronding is hij gaan werken bij ‘Mijn sport’ in de tussen- en naschoolse opvang in Amsterdam en Haarlem. Een hoop gereis tussen de locaties, dus toen de vacature bij voorheen Kinderopvang Langedijk, nu Allente, voorbij kwam voor BSO medewerker Sport en spel, heeft hij geen moment geaarzeld. Maar Jordy had meer in zijn mars. “Ik heb daarnaast ook een tijdje voor de klas gestaan, eerst als onderwijsassistent en door uitval van een leerkracht heb ik ook een tijd alleen voor de klas gestaan. Dat was even spannend, maar door mijn doorzettingsvermogen is het gelukt. Ik geef nu geen les meer, omdat ik sinds kort regiocoördinator voor Broek op Langedijk, voor zowel opvang als onderwijs van Allente ben. Allente staat voor talenten, en ik krijg echt de kans om mij te ontwikkelen en door te groeien. Ik moet er hard voor werken, maar ik krijg er ook veel voor terug. Dat gun ik anderen ook binnen de organisatie en help collega’s wel eens door ze te stimuleren en feedback te geven.” Motto En heeft hij nog tijd voor een potje voetbal? “Ja, dat doe ik nog steeds. Niet meer zo intensief, maar ik doe het met plezier.” Dan krijgt Jordy tot slot de vraag of hij nog iets wil zeggen tegen de jeugd. “Het valt me op dat jongeren het vaak snel opgeven. Mijn motto is: ‘Pijn is tijdelijk en opgeven is voor altijd’. Soms lukt het niet, maar zet door, hoe lastig het ook is, en dan lukt het altijd wel een keer.” Wilt u de JoJo Foundation steunen? Ga dan naar www.jojofoundation.nl.Met PDF in dit bericht 

Kanzklas krijgt warm welkom in Oudkarspel

Maandagochtend, kwart voor negen, IKC Oudkarspel. Terwijl de IKC leerlingen luidruchtig het schoolgebouw binnenstromen, schuifelen de eerste kinderen van de Kanz-klas voorzichtig hun nieuwe lokalen binnen. Even kijken, voelen, ruiken en aftasten wat dit allemaal is. Nieuwe spullen, andere geuren, en wat is het hier licht! Gelukkig zijn de juffen en begeleidsters wel vertrouwd. ‘Juf’ Marieke in het ene lokaal en in het aangrenzende lokaal de andere juffen. Mariekes eigen zoon Kamil is ook een van de leerlingen van de Kanz-klas, haar man Christiaan Kwint is directeur van de gelijknamige Stichting. Zij namen in 2015 zelf het initiatief voor deze klas. “We hadden destijds het geluk dat de Montessorischool Heerhugowaard ervoor openstond en meewerkte.” Door de sluiting van de Montessorischool werd er gezocht naar een andere locatie. Deze werd gevonden in Oudkarspel, in het in januari geopende Integraal Kind Centrum Oudkarspel, een samenvoeging van de Sint Maartschool, de Barnewiel en de kinderopvang van Allente. De toevoeging van de Kanz-klas aan het IKC Oudkarspel is voor iedereen een hele positieve ontwikkeling. “Toen we weg moesten uit Heerhugowaard was dat best heftig, zeker voor de ouders. Maar in Oudkarspel hebben we een fantastische plek gevonden waar we een mooie toekomst tegemoet gaan, daar reken ik op.” Anna is als eerste op school. Ze kijkt haar ogen uit, wat is het hier mooi! Enthousiast pakt ze een speelgoedautootje uit de speelgoedkast dat steeds hetzelfde liedje laat horen. Fijn is dat, dit riedeltje kent ze. “Kom je An, gaan we even kijken wat je moeder in je tas heeft gestopt voor vandaag”, zegt de juf vriendelijk. Op dat moment komt ook Kamil het lokaal bekijken. Ook hij stapt voorzichtig door de ruimte, op zoek naar iets vertrouwds. “Vandaag wordt het zo’n dag dat we niks moeten, maar het laten komen zoals het komt”, vertelt Marieke. “Het is allemaal spannend genoeg.” Samen naar School Deze acht leerlingen, tussen 4 en 14 jaar oud en met een (meervoudige) beperking, hebben bij alles ondersteuning nodig. Ze kunnen niet even voor zichzelf werken, ook niet zelf naar de wc. Toch werkt de samenvoeging met een reguliere school heel goed. Dat is al eerder bewezen toen de Kanz-klas deel uitmaakte van de inmiddels gesloten Montessorischool in Heerhugowaard. Anna gymt straks mee met de middenbouw. Kinderen uit de andere groepen kunnen hier komen werken of voorlezen. In de pauzes spelen ze allemaal door elkaar op het plein. Op IKC Oudkarspel kunnen ze dit op een heel fraaie manier aanbieden, er is ruimte genoeg voor een eigen plek voor de Kanz-klas, en toch zitten ze middenin de school. “Onze ervaring is dat dat wederzijds leidt tot begrip en vooral heel veel plezier. De kinderen van de onderbouw racen de Kanz kids het liefst het hele schoolplein over in hun rolstoel”, lacht Marieke, “En andersom kijken zij hun ogen uit naar alle rennende en spelende kinderen en genieten daar enorm van. Het was vandaag heel mooi om te zien hoe vanzelfsprekend de kinderen contact maakten. Ze zochten elkaar meteen op en stelden vragen, waren heel nieuwsgierig. Die inclusie en het samen leren is waarom de KanzKlas nu bij IKC Oudkarspel zit.” Niveau Kinderen uit de KanZ-klas worden ingeschreven als leerling van het IKC Oudkarspel en zijn hiermee officieel leerplichtig. “Waar mogelijk sluiten we met onze kinderen aan binnen de andere groepen. Waar het kan doen we het samen! Dat is dagelijks het geval tijdens het buitenspelen, maar ook bij alle vieringen zijn we aanwezig.” In de klas wordt een schools programma aangeboden, maar wel aangepast aan het niveau. “We gaan bij ons aanbod vooral uit van ervarend en ontdekkend leren. We werken daarvoor met thema’s, gaan er regelmatig op uit en maken gebruik van de materialen die de school én de omgeving ons biedt.” Positief Ariane Breimer, directeur van IKC Oudkarspel, deelt alle positiviteit. “Toen de mogelijkheid ontstond om de samenwerking aan te gaan, hebben wij die met beide handen aangegrepen! Bij ons wordt elke KanZ-leerling gekoppeld aan een reguliere onderwijsgroep van het IKC. Per leerling wordt bekeken welke groep het meest passend is. Samen met de leerkracht(en) van zo’n groep wordt gekeken welke activiteiten geschikt zijn voor de betreffende leerling van de KanZ-klas om aan deel te nemen. Bijvoorbeeld meedoen aan een kringgesprek, voorlezen, muziek maken, knutselen, of meedoen met gym. We zijn héél trots op de toevoeging van de Kanz-klas.” Bekijk het artikel en foto's op de website van Rodi Media.

Cookie instellingen